Kontrapunkt #206 “Opowieść letniej nocy” 15.08.2019 Zapowiedź

Kontrapunkt 15.08.2019
Wydanie #206 “Opowieść letniej nocy” (Midsummer Night Tale) set wakacyjny

Premiera – czwartek godzina 21.00 (CEST, UTC+02:00)

“Nie jest wykluczone, że są pozostałości tych wielkich sił i istot… pozostałości bardzo odległego okresu, kiedy… świadomość wyrażała się, być może, w kształtach i formach dawno już zanikłych, jeszcze przed zalewem rozwijającej się ludzkości… formach, o których tylko poezja i legenda zachowały przelotne wspomnienie, zwąc je bogami, potworami, mitycznymi istotami wszelkiego gatunku i rodzaju… „

Algernon Blackwood (tłumaczenie Ryszarda Grzybowska)

Kilka dni po przekroczeniu półmetka lata zapraszam wieczorem do wysłuchania kontrapunktowej nocnej opowieści – fantasmagorycznej i jak większość baśni okrutnej, mistycznej a nawet przerażającej. Utkanej ze słów i dźwięków. Indywidualna wrażliwość sprawi, że dla każdego z Was nabierze ona odmiennego znaczenia i treści.

Wszystko zacznie się od magicznego zwierciadła pozwalającego zajrzeć przez zasłonę z deszczu i błyskawic do świata potężnych pradawnych bogów, którzy bywają potwornymi, krwiożerczymi istotami ale także tymi, których prawości i sprawiedliwości ludzkość wypatrywała od samego swojego zarania. Jest to kraina, w której dzień i noc zdają się zlewać ze sobą a jedyną różnicę stanowi przebijające półmrok mgliste światło słońca bądź rozproszony blask księżyca. Zdarzają się tu nieliczne okresy spokoju trwające jedynie rok i jeden dzień ale są niczym ziarenka piasku przesypujące się w klepsydrze nieskończonej grozy. Bogowie toczą krwawe batalie o panowanie nad wszechświatem a zadaniem człowieka jest im jedynie służyć. To tu urzeczywistniają się i krzyżują babilońskie wierzenia o genezie wszechrzeczy z lovecraftowską mitologią i pogańskimi rytuałami do których zdaje się śpiewać księżyc. W tym świecie bóstwa niekiedy przybierają cudowną postać, bawi je uwodzenie własnym pięknem ludzi – tych nieszczęsnych, kruchych, śmiertelnych stworzeń niestrudzenie poszukujących miłości i wiecznej szczęśliwości. Chcąc wydawać się im bardziej ludzkie stroją się w kosztowne szaty a ciała skrapiają pachnidłami. To wszystko jednak pozory, jakże często w ostatniej chwili życia ludziom dane jest usłyszeć jedynie mrożący krew w żyłach szept i zobaczyć srebrzysty błysk dziewięciu magicznych sztyletów. W końcu dla wielu bogów są przecież niczym więcej jak tylko pokarmem.

“These are dreams, dreamed by dreamers, who are awake”.